Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο, εσένα π’ αγαπώ τόσο πολύ.
Ήμουν σε ένα καλοκαιρινό πάρτι τις προάλλες και η συζήτηση γύριζε γύρω από το θέμα «αχ και να ξέραμε τότε αυτά που γνωρίζουν τα παιδιά μας σήμερα». Πολλοί παραδέχτηκαν ότι θα είχαν επιλέξει ένα διαφορετικό επάγγελμα, κάποιοι και κάποιες ίσως να μην είχαν κάνει οικογένεια ενώ άλλοι θα είχαν αλλάξει τόπο για να στήσουν τη ζωή τους. Και κάπως έτσι, ήρθε στα αυτιά μου μια κουβέντα της γιαγιάς μου, που συνήθιζε να λέει «Στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα».
Αυτή η λαϊκή ρήση, η αλήθεια είναι, ότι ακούγεται πολύ τα τελευταία χρόνια και ειδικά από τη generation x που έζησε μια περίοδο μεγάλων ιστορικών και οικονομικών αλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμα και οι millennials, μια γενιά που προσαρμόστηκε στην αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και των social media, έφτασαν στην τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής τους για να ανακαλύψουν το μονοπάτι που οδηγεί στην ευτυχία!
Και τι είναι αυτό που οι περισσότεροι παραδέχονται ότι δεν ήξεραν αρχικά και στην πορεία το βρήκαν;
Τον εαυτό τους!
Όταν μιλώ με νέους σήμερα τους θαυμάζω γιατί οι περισσότεροι έχουν την αποφασιστικότητα και τον δυναμισμό να λένε και να παίρνουν αυτό που θέλουν και χρειάζονται πραγματικά, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούν με τις απόψεις των γονιών και των δασκάλων τους, ενώ αμφισβητούν με λογικά επιχειρήματα την κοινωνία και τον τρόπο που λειτουργεί. Εγώ στην ηλικία των δεκαέξι χρόνων ταλαντευόμουν για το αν θα φάω παγωτό σε χωνάκι ή σε κυπελάκι και σίγουρα η άποψη της μαμάς μου είχε μεγάλο ρόλο στο τι τελικά θα επέλεγα.
Τι θα γινόταν αν η γενιά των 40+ ήξερε όλα αυτά που ξέρουν οι νέοι σήμερα; Πώς άραγε θα ήταν;
Πολύ υποθετική ερώτηση και ίσως και με μια δόση αδικίας. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Οι άνθρωποι όμως σε όποια ηλικία και να είμαστε έχουμε την ικανότητα, αν θέλουμε, να πολλαπλασιάσουμε τη γνώση που έχουμε κατακτήσει ως τώρα αλλά και να την επενδύσουμε!
Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα να σκεφτείτε το χρηματικό ποσό που θα θέλατε να έχετε τώρα στον λογαριασμό σας στην τράπεζα και αμέσως να εμφανιζόταν; Και πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα το ποσό αυτό να το πολλαπλασιάζατε επί 1.000.000 ή και όσο θέλετε εσείς;
Με βάση αυτή την αναλογία σκεφτείτε να είχατε στην «τράπεζα του μυαλού σας» -στο ξεκίνημα της ενήλικης ζωής σας- την αυτογνωσία που έχετε «αποταμιεύσει» έως σήμερα. Τι θα είχατε επιτύχει; πόσα θα είχατε απολαύσει πιο πολύ; πόσο λιγότερο ίσως να είχατε ταλαιπωρηθεί από κακές επιλογές και λάθη; Πόσα λιγότερα «χαστούκια και δάκρυα» της ζωής να είχατε αποφύγει;
Όμως, και τα λάθη είναι ευεργετικά! Τα λάθη έχουν τη σοφία της ανατροφοδότησης, αν τα δεις βέβαια από αυτήν την οπτική, γιατί αν τους βάλεις την ταμπέλα «λάθος = είμαι αποτυχημέν@» τότε είναι καταστροφικά.
Φανταστείτε, λοιπόν, πώς αυτή την αυτογνωσία που έχετε κατακτήσει να μπορείτε να την πολλαπλασιάσετε!
Και θα σας το κάνω ακόμα πιο «προκλητικό»! Πώς θα ήταν να ξεκινούσε το παιδί σας την ενήλικη ζωή του γνωρίζοντας το πώς να επενδύει στον εαυτό του και να πολλαπλασιάζει τα κέρδη από αυτή του επένδυση! Την επένδυση στο να ξέρει το ποιος ή ποια είναι, τι μπορεί να κάνει, τι θέλει να κάνει το ίδιο, να μάθει να αντιμετωπίζει την τοξικότητα γύρω του και να επιλύει δύσκολες καταστάσεις, να φροντίζει μόνο του τον εαυτό του και να επιλέγει ό,τι του κάνει, θωρακίζοντας την ψυχή του από επίδοξους εχθρούς, να ξέρει να επενδύει την ενέργειά του εκεί που θέλει και επιθυμεί και να επιλέγει τους ανθρώπους και τις διαδρομές που θα πορευτεί μαζί τους με βάση τα δικά του όνειρα.
Να πετάξει ψηλά, με τα φτερά του, για τα οποία εσείς θα έχετε δώσει τα απαραίτητα έτσι ώστε να τα φτιάξει γερά και δυνατά.
Ελάτε ας το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι γονείς θα θέλαμε, αν γίνεται, με το που γεννηθούν τα παιδιά μας να τα έχουμε προστατευμένα από όλα τα άσχημα και τα βλαβερά του κόσμου κλείνοντάς τα σε μια τεράστια και ασφαλή φούσκα! Και από εκεί να τα βλέπουμε, να τα έχουμε από κοντά και να τα αφήνουμε -σε απόσταση ασφαλείας από εμάς- να ζουν τη ζωή τους απολαμβάνοντας μόνο επιτυχίες και χαρές, ζώντας μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Και δεν είναι κακό αυτό, για εμάς…γιατί θέλουμε μόνο το καλό τους… και τη δική μας ηρεμία και γαλήνη.
Οφείλω να ομολογήσω ότι στις αρχές της μητρικής μου καριέρας ήμουν μια μαμά με το όραμα της τέλειας φούσκας και βέβαια με μια ζωή γεμάτη άγχος. Δεν ήμουν παρούσα στο εδώ και τώρα του παιδιού μου αλλά και του εαυτού μου. Ταλαντευόμουν στα «μη» και στα «πρέπει» της δικής μου μαμάς, στροβιλιζόμουν στον τυφώνα των απόψεων και αντιλήψεων των άλλων. Δεν ήξερα αν αυτό που κάνω ταιριάζει στο παιδί μου… πιθανόν να καταλάβατε ότι η ζωή μας ήταν δύσκολη, και την έκανε έτσι η δική μου άγνοια. Πόσο καλά ήξερα το παιδί μου για να επιλέξω το σωστό για αυτό; Αλλά και πόσο καλά ήξερα εμένα, για να μπορώ να επιλέγω αυτό που μπορώ να κάνω και να προσφέρω εγώ, χωρίς να πνίγομαι. Πώς λοιπόν να μην τα πνίξουμε από την αγάπη μας και την υπερπροστασία μας αλλά και εμείς να κρατήσουμε το καράβι σώο και ασφαλές;
Η απάντηση κρύβεται σε μια πολύ απλή ρητορική ερώτηση. Ποιος ξέρει καλύτερα για εμένα, εκτός από εμένα;
Ακούγοντας τον εαυτό μου, μαθαίνοντας να κρίνω και να αξιολογώ με βάση τις αξίες που πήρα από το περιβάλλον που γαλουχήθηκα, κάνοντας τις σωστές συνδέσεις στο μυαλουδάκι μου και καθαρίζοντας τα ράφια των αξιών μου από «ληγμένα πιστεύω», καθαρίζοντας τα συρτάρια μου από ρούχα που δεν μου κάνουν πια, ήρθα πιο κοντά σε μια πιο ανθρώπινη πλευρά του εαυτού μου.
Έπαψα να ακούω γενικά και άκουσα το παιδί μου συγκεκριμένα, και στη συνέχεια τον εαυτό μου. Αφουγκράστηκα τον μοναδικό και ανεπανάληπτο χαρακτήρα του, έκανα πίσω στα «ξέρω μου» και άκουσα τα «είναι» του.
Διανύοντας τον δικό μου δρόμο της αυτογνωσίας έγινα εγώ η αρχηγός του εαυτού μου, πήρα το πηδάλιο της ζωής στα χέρια μου. Ανακάλυψα ποια είμαι, «ξεφυλλίζοντας μία μία τις ταπετσαρίες που κόλλησαν άλλοι πάνω στον δικό μου τοίχο, ομολογουμένως χρειάστηκε καιρός για να ξεβάψω τα συνθήματα, τις σκέψεις και τα λόγια των περαστικών…».
Και κάπως έτσι συναντηθήκαμε ξανά, εγώ και ο εαυτός μου. Έγινα η αυθεντική μαμά για το δικό μου παιδί. Ενωθήκαμε ξανά, εγώ και αυτό, με έναν διαφορετικό ομφάλιο λώρο αυτή τη φορά, που δίνει και στους δύο τροφή και οξυγόνο για να μεγαλώσουμε μαζί υγιώς!
Κακά τα ψέματα, ο εαυτός μας γίνεται αυτός που εμείς θα διαλέξουμε και το κάθε παιδί μας ανάλογα με το τι θα επενδύσουμε σε αυτό.
Μαρία Τσουλλόφτα
Καθηγήτρια Φιλόλογος
Certified NLP Master Practitioner & Coach